Przed Wami kolejna notka z serii "Potomkowie Victorii Hanowerskiej". Jeśli dobrze pójdzie, ostatnie posty, przygotowane jednak przez inną autorkę, pojawią się w kolejne poniedziałki września.
Książę Connaught Arthur i jego potomkowie
Embed from Getty Images
Arthur William Patrick Albert, siódme dziecko i trzeci z czterech synów królowej Victorii i księcia Alberta, przyszedł na świat 1 maja 1850 w Pałacu Buckingham. Ponoć był ulubieńcem matki. Dwa pierwsze imiona otrzymał na cześć swoich ojców chrzestnych: 1. księcia Wellington Arthura Wellesley'a, byłego Premiera, który pokonał Napoleona Bonapartego w pamiętnej bitwie pod Waterloo (być może dzięki niemu Arthur od najmłodszych lat tak bardzo interesował się armią); i księcia Wilhelma z Prus, późniejszego Cesarza Niemiec Wilhelma I. Trzecie imię, Patrick, zostało wybrane, by podziękować Irlandczykom za ich gościnność w czasie wizyty Victorii i Alberta poprzedniego roku. Albert to natomiast mała tradycja pary wynikająca z miłości królowej do męża, która, jak pisał książę, "zawsze nalegała, aby skończyć moim imieniem".
Książę Arthur został ochrzczony 22 czerwca w prywatnej kaplicy Pałacu Buckingham, a wśród jego rodziców chrzestnych, poza wspomnianymi książętami, znalazła się również księżna Ida, żona księcia Bernharda Saxe-Weimar-Eisenach i siostra królowej Adelaide, zmarłej raptem pięć miesięcy przed narodzinami Arthura. Księżna została wybrana "ku pamięci biednej królowej Adelaide, która z pewnością byłaby zachwycona tym dodatkiem do naszej rodziny".
Rok później, z okazji 1. urodzin księcia i 82. urodzin jego ojca chrzestnego, księcia Wellington oraz otwarcia Wielkiej Wystawy zorganizowanej przez księcia Alberta w 1851, namalowano pamiątkowy portret pędzla Franza Xavera Winterhaltera przedstawiający Arthura i jego rodziców oraz księcia Wellington wręczającego chrześniakowi prezent, a w tle Pałac Kryształowy, miejsce Wielkiej Wystawy.
Arthur wyglądem bardzo przypominał swojego ojca, a do tego był posłuszny, sumienny i zdyscyplinowany. To wszystko przyczyniło się do tego, że stał się ulubieńcem Victorii, która pisała: "To dziecko jest mi drogie, droższe niż inne razem wzięte, najdroższym i najcenniejszym [po Albercie] przedmiotem dla mnie na ziemi".
Podobnie jak starsze rodzeństwo, książę był uczony przez prywatnych nauczycieli. Od najwcześniejszych lat przejawiał zainteresowanie armią, a dodając do tego jeszcze to, że jeden z jego ojców chrzestnych brał udział w bitwie pod Waterloo i był jedną z najważniejszych brytyjskich postaci wojskowych, nie mógł skończyć inaczej niż z 40-letnią karierą wojskową. Rozpoczął w wieku 16 lat od Royal Military College, którą ukończył dwa lata później w 1868 w stopniu porucznika brytyjskiej armii, w której służył w różnych częściach Imperium swojej matki -od Afryki Południowej i Egipt, przez Irlandię i Kanadę, aż po Indie. W 1870 pomagał stłumić rebelię nad Rzeką Czerwoną w Kanadzie. Tutaj odbył roczne szkolenie i zaangażował się w obronę brytyjskich kolonii w Ameryce Północnej przed najazdami fenian, irlandzkiej grupy niepodległościowej. Mimo początkowych obaw, że jego osobisty udział w tych walkach może go narazić na niebezpieczeństwo ze strony fenian i ich zwolenników w USA, ostatecznie zdecydowano, że obowiązek wojskowy był najważniejszy. Podczas walk w maju 1870 został odznaczony Canada General Service Medal. Odznaczenie to dołączyło do pokaźnej kolekcji Arthura, w tym do zdobytego kilka miesięcy wcześniej, 1 października 1869, tytułu Wodza Sześciu Narodów przyznanego przez Irokezów, grupę plemion Indian Ameryki Północnej, który umożliwił mu branie udziału w naradach plemion i głosowanie w sprawach zarządzania. Jego nominacja do tego tytułu złamała wielowiekową tradycję, zgodnie z którą powinno być tylko 50 wodzów sześciu narodów, Arthur został bowiem 51.
Embed from Getty Images
Kanadyjczycy mile wspominali księcia, co wyraziła w liście do królowej Victorii lady Lisgar, żona ówczesnego gubernatora generalnego Kanady, zauważając, że mają nadzieję, iż Arthur wróci do nich pewnego dnia jako gubernator generalny. Ich prośba została później spełniona.
Tymczasem obowiązki wojskowe wzywały gdzie indziej. W 1882 książę brał udział w tłumieniu powstania, tym razem w Egipcie, gdzie pod dowództwem generała Wolseley'a w decydującej bitwie pod Tell El-Kebir udało się pokonać egipskich powstańców prowadzonych przez Ahmeda Urabi. W latach 1886-1890 natomiast służył w Indiach jako naczelny dowódca armii Bombaju.
Zmagania księcia w brytyjskiej armii zostały docenione. 1 maja 1893 awansowano go do stopnia generała. W 1902 został mianowany feldmarszałkiem, a oprócz tego w tamtym czasie pełnił także funkcje naczelnego dowódcy w Irlandii i dowódcy 3. korpusu armii, generalnego inspektora sił oraz szefa sztabu.
W dniu swoich 55. urodzin, 24 maja 1874 królowa Victoria nadała Arthurowi tytuł księcia Connaught i Strathearn oraz hrabiego Sussex. Kilka lat później nieoczekiwanie został także następcą swojego starszego brata, księcia Saxe-Coburg-Gotha Alfreda, po bezpotomnej śmierci jego syna, księcia Alfreda z Edynburga (KLIK) w 1899. Postanowił jednak zrzec się praw do dziedziczenia tego księstwa w imieniu swoim i swojego syna. Księstwo przeszło więc później na jego kolejnego bratanka, księcia Charlesa Edwarda (o którym więcej w następnym poście z serii).
W tak zwanym międzyczasie, pomiędzy kolejnymi wojennymi wyprawami i wspinaniem się po stopniach kariery militarnej, Arthur postanowił się ustatkować. Ku rozpaczy królowej Victorii, jego wybór padł na niemiecką księżniczkę Luise Margarete, urodzonej w lipcu 1860 w Pałacu Marmurowym (Marmorpalais) w Poczdamie córkę księcia Friedricha Karla z Prus i księżniczki Marii Anny z Anhalt. Jej ojciec był kuzynem drugiego stopnia Cesarza Niemiec Fredricha III, męża Vicky, starszej siostry Arthura (o której więcej TUTAJ). Królowa uważała ją za co najmniej niezadowalającą kandydatkę na żonę dla jej ukochanego syna. Księżniczka do piękności raczej nie należała, wyglądała zupełnie zwyczajnie i miała ponoć połamane zęby. Do tego małżeństwo jej rodziców nie należało do udanych, jak było wiadomo, para książęca mieszkała oddzielnie i była nieprzyjemna w obyciu. Królowa obawiała się skojarzenia swojej rodziny z możliwym skandalem. Niemniej Arthur postawił na swoim i poślubił swoją ukochaną Louise Margaret 13 marca 1879 w kaplicy św. Jerzego na zamku Windsor.
Para miała trójkę dzieci:
Książę zmarł na raka żołądka 12 września 1938 w wieku 55 lat i został pochowany we Frogmore. Jednym z jego ostatnich publicznych wystąpień była koronacja króla Jerzego w maju 1937. Jego ojciec, książę Connaught, przeżył go o cztery lata.
Arthur i Alexandra doczekali się jednego syna, Alastaira, który wzorem ojca i dziadka wybrał karierę wojskową. W 1917, kiedy Jerzy V zdecydował o zmianie nazwy dynastii na Windsor, otrzymał tytuł hrabiego Macduff. Po śmierci dziadka w 1942 został 2. księciem Connaught i Strathearn oraz hrabią Sussex. Zmarł 26 kwietnia 1943 w nietypowych okolicznościach na hipotermię (znaleziono go leżącego na podłodze przy otwartym oknie), a ponieważ nigdy się nie ożenił i nie doczekał potomków, tytuły wróciły do korony.
Victoria Patricia Helena Elizabeth i jej potomkowie
Urodziła się 17 marca 1886 w Pałacu Buckingham. Była trzecim dzieckiem i młodszą córką księcia i księżnej Connaught, a ponieważ urodziła się w Święto św. Patryka, postawiono nazwać ją Patricią. Pozostałe imiona otrzymała na cześć swoich matek chrzestnych: swojej babki, królowej Victorii, ciotki ze strony ojca, księżnej Heleny Schleswig-Holstein (LINK) i wreszcie ciotki ze strony matki, dziedzicznej księżnej Oldenburga Elisabeth Anny. Dla rodziny i przyjaciół była jednak po prostu "Patsy".
Dzieciństwo spędziła głównie na podróżach. Pierwsze dwa lata życia spędziła w Indiach, gdzie jej ojciec udał się wraz z armią. W 1911 razem z rodzicami przeniosła się natomiast do Kanady, gdzie książę pełnił funkcję gubernatora generalnego.
Tak jak już wspominałam w tym poście, wydanie pięknych bratanic dobrze za mąż leżało w interesie króla Edwarda VII. Jak wiemy, próbowano wyswatać ją z księciem Braganza Luisem Filipem z Portugalii, królem Hiszpanii Alfonsem XIII (który poślubił ostatecznie ich kuzynkę, Victorię Eugenie, o której przeczytacie więcej w ostatnim poście w serii) czy wreszcie późniejszym królem Szwecji Gustafem Adolfem. Na liście kandydatów znaleźli się także wielki książę Michał Aleksandrowicz, młodszy brat ostatniego cara Rosji Mikołaja II (lub, jak kto woli, ostatni car Rosji jako Michał II), czy ostatni wielki książę Meklemburgii-Strelitz Adolphus Frederick VI.
Embed from Getty Images
Ostatecznie Patsy skończyła na małżeństwie z miłości z mężczyzną "z ludu", dowódcą marynarki wojennej i późniejszym admirałem Alexandrem Ramsay'em. Alexander Ramsay był trzecim synem 13. hrabiego Dalhousie i jednym z adiutantów księcia Arthura. Ślub odbył się w Westminster Abbey 27 lutego 1919, a wśród druhenek i paziów znaleźli się m.in. bratanek Patricii Alastair i jej siostrzenica Ingrid.
Ponieważ poślubiła człowieka "z gminu", straciła predykat Jej Królewskiej Wysokości i tytuł księżniczki, stając się znana jako Lady Victoria Patricia Helena Elizabeth Ramsay. Pomimo tego pozostała członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej i wciąż uczestniczyła we wszystkich ważnych wydarzeniach, jak pogrzeb Jerzego V w 1936 koronacja Jerzego VI w 1937 i Elżbiety II w 1953, a także Garden Parties i wizytach państwowych.
Podobnie jak starsza siostra, kochała sztukę. Była znakomitą artystką specjalizującą się w akwarelach. W 1959 roku została członkiem honorowym Royal Institute of Painters in Water Colours. Wiele jej prac zostało zainspirowanych podróżami po krajach tropikalnych.
Embed from Getty Images
Owdowiała 8 października 1972, a zmarła półtora roku później, kilka tygodni przed swoimi 88. urodzinami, 12 stycznia 1974.
Patricia i Alexander doczekali się jednego syna, Alexandra Arthura Alfonso Davida Maule, późniejszego kapitana, który brał udział w walkach w północnej Afryce w czasie II wojny światowej (stracił w nich prawą nogę). W 1956 poślubił Florę Fraser. Mieli razem trzy córki, z których ostatnia, Elizabeth, stała się najmłodszą praprawnuczką królowej Victorii; doczekali się też siedmiorga wnucząt i trójki prawnucząt (z których najmłodsze przyszło na świat w czerwcu ubiegłego roku). Żadne z nich nie posiada tytułu.
***
Potomkowie królowej Victorii z linii Arthura prowadzą więc w większości normalne, prywatne życie, ale dzięki księżniczce Margaret i jej córce Ingrid znajdziemy ich także w rodzinach królewskich Szwecji, Danii i Grecji.
Embed from Getty Images
Arthur William Patrick Albert, siódme dziecko i trzeci z czterech synów królowej Victorii i księcia Alberta, przyszedł na świat 1 maja 1850 w Pałacu Buckingham. Ponoć był ulubieńcem matki. Dwa pierwsze imiona otrzymał na cześć swoich ojców chrzestnych: 1. księcia Wellington Arthura Wellesley'a, byłego Premiera, który pokonał Napoleona Bonapartego w pamiętnej bitwie pod Waterloo (być może dzięki niemu Arthur od najmłodszych lat tak bardzo interesował się armią); i księcia Wilhelma z Prus, późniejszego Cesarza Niemiec Wilhelma I. Trzecie imię, Patrick, zostało wybrane, by podziękować Irlandczykom za ich gościnność w czasie wizyty Victorii i Alberta poprzedniego roku. Albert to natomiast mała tradycja pary wynikająca z miłości królowej do męża, która, jak pisał książę, "zawsze nalegała, aby skończyć moim imieniem".
 |
| Królowa Victoria z małym Arthurem na obrazie Franza Xavera Winterhalta - wikipedia.org |
Książę Arthur został ochrzczony 22 czerwca w prywatnej kaplicy Pałacu Buckingham, a wśród jego rodziców chrzestnych, poza wspomnianymi książętami, znalazła się również księżna Ida, żona księcia Bernharda Saxe-Weimar-Eisenach i siostra królowej Adelaide, zmarłej raptem pięć miesięcy przed narodzinami Arthura. Księżna została wybrana "ku pamięci biednej królowej Adelaide, która z pewnością byłaby zachwycona tym dodatkiem do naszej rodziny".
 |
| englishmonarchs.co.uk |
Rok później, z okazji 1. urodzin księcia i 82. urodzin jego ojca chrzestnego, księcia Wellington oraz otwarcia Wielkiej Wystawy zorganizowanej przez księcia Alberta w 1851, namalowano pamiątkowy portret pędzla Franza Xavera Winterhaltera przedstawiający Arthura i jego rodziców oraz księcia Wellington wręczającego chrześniakowi prezent, a w tle Pałac Kryształowy, miejsce Wielkiej Wystawy.
Arthur wyglądem bardzo przypominał swojego ojca, a do tego był posłuszny, sumienny i zdyscyplinowany. To wszystko przyczyniło się do tego, że stał się ulubieńcem Victorii, która pisała: "To dziecko jest mi drogie, droższe niż inne razem wzięte, najdroższym i najcenniejszym [po Albercie] przedmiotem dla mnie na ziemi".
 |
| Wspomniany obraz Winterhalta - unofficialroyalty.com |
Podobnie jak starsze rodzeństwo, książę był uczony przez prywatnych nauczycieli. Od najwcześniejszych lat przejawiał zainteresowanie armią, a dodając do tego jeszcze to, że jeden z jego ojców chrzestnych brał udział w bitwie pod Waterloo i był jedną z najważniejszych brytyjskich postaci wojskowych, nie mógł skończyć inaczej niż z 40-letnią karierą wojskową. Rozpoczął w wieku 16 lat od Royal Military College, którą ukończył dwa lata później w 1868 w stopniu porucznika brytyjskiej armii, w której służył w różnych częściach Imperium swojej matki -od Afryki Południowej i Egipt, przez Irlandię i Kanadę, aż po Indie. W 1870 pomagał stłumić rebelię nad Rzeką Czerwoną w Kanadzie. Tutaj odbył roczne szkolenie i zaangażował się w obronę brytyjskich kolonii w Ameryce Północnej przed najazdami fenian, irlandzkiej grupy niepodległościowej. Mimo początkowych obaw, że jego osobisty udział w tych walkach może go narazić na niebezpieczeństwo ze strony fenian i ich zwolenników w USA, ostatecznie zdecydowano, że obowiązek wojskowy był najważniejszy. Podczas walk w maju 1870 został odznaczony Canada General Service Medal. Odznaczenie to dołączyło do pokaźnej kolekcji Arthura, w tym do zdobytego kilka miesięcy wcześniej, 1 października 1869, tytułu Wodza Sześciu Narodów przyznanego przez Irokezów, grupę plemion Indian Ameryki Północnej, który umożliwił mu branie udziału w naradach plemion i głosowanie w sprawach zarządzania. Jego nominacja do tego tytułu złamała wielowiekową tradycję, zgodnie z którą powinno być tylko 50 wodzów sześciu narodów, Arthur został bowiem 51.
Embed from Getty Images
Kanadyjczycy mile wspominali księcia, co wyraziła w liście do królowej Victorii lady Lisgar, żona ówczesnego gubernatora generalnego Kanady, zauważając, że mają nadzieję, iż Arthur wróci do nich pewnego dnia jako gubernator generalny. Ich prośba została później spełniona.
Tymczasem obowiązki wojskowe wzywały gdzie indziej. W 1882 książę brał udział w tłumieniu powstania, tym razem w Egipcie, gdzie pod dowództwem generała Wolseley'a w decydującej bitwie pod Tell El-Kebir udało się pokonać egipskich powstańców prowadzonych przez Ahmeda Urabi. W latach 1886-1890 natomiast służył w Indiach jako naczelny dowódca armii Bombaju.
 |
| Książę Arthur na spotkaniu wodzów sześciu narodów w 1869 - wikipedia.org |
Zmagania księcia w brytyjskiej armii zostały docenione. 1 maja 1893 awansowano go do stopnia generała. W 1902 został mianowany feldmarszałkiem, a oprócz tego w tamtym czasie pełnił także funkcje naczelnego dowódcy w Irlandii i dowódcy 3. korpusu armii, generalnego inspektora sił oraz szefa sztabu.
W dniu swoich 55. urodzin, 24 maja 1874 królowa Victoria nadała Arthurowi tytuł księcia Connaught i Strathearn oraz hrabiego Sussex. Kilka lat później nieoczekiwanie został także następcą swojego starszego brata, księcia Saxe-Coburg-Gotha Alfreda, po bezpotomnej śmierci jego syna, księcia Alfreda z Edynburga (KLIK) w 1899. Postanowił jednak zrzec się praw do dziedziczenia tego księstwa w imieniu swoim i swojego syna. Księstwo przeszło więc później na jego kolejnego bratanka, księcia Charlesa Edwarda (o którym więcej w następnym poście z serii).
 |
W tak zwanym międzyczasie, pomiędzy kolejnymi wojennymi wyprawami i wspinaniem się po stopniach kariery militarnej, Arthur postanowił się ustatkować. Ku rozpaczy królowej Victorii, jego wybór padł na niemiecką księżniczkę Luise Margarete, urodzonej w lipcu 1860 w Pałacu Marmurowym (Marmorpalais) w Poczdamie córkę księcia Friedricha Karla z Prus i księżniczki Marii Anny z Anhalt. Jej ojciec był kuzynem drugiego stopnia Cesarza Niemiec Fredricha III, męża Vicky, starszej siostry Arthura (o której więcej TUTAJ). Królowa uważała ją za co najmniej niezadowalającą kandydatkę na żonę dla jej ukochanego syna. Księżniczka do piękności raczej nie należała, wyglądała zupełnie zwyczajnie i miała ponoć połamane zęby. Do tego małżeństwo jej rodziców nie należało do udanych, jak było wiadomo, para książęca mieszkała oddzielnie i była nieprzyjemna w obyciu. Królowa obawiała się skojarzenia swojej rodziny z możliwym skandalem. Niemniej Arthur postawił na swoim i poślubił swoją ukochaną Louise Margaret 13 marca 1879 w kaplicy św. Jerzego na zamku Windsor.
 |
| © National Portrait Gallery, London |
Para miała trójkę dzieci:
- księżniczkę Margaret
- księcia Arthura Fredericka
- księżniczkę Victorię Patricię
Wszystkie z nich wychowywały się w wiejskim domu pary książęcej Bagshot Park w Surrey (obecnie miejsce zamieszkania rodziny Wessex), a po roku 1900 w londyńskiej rezydencji Clarence House.
W 1911 książę Connaught został mianowany gubernatorem generalnym Kanady. Funkcję tę pełnił wcześniej także jego szwagier, książę Argyll, ale Arthur został pierwszym gubernatorem generalnym Kanady, który był równocześnie członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej z urodzenia. Do Kanady zabrał ze sobą żonę i najmłodszą córkę. Podobnie jak starsza siostra Arthura, zamieszkali w Rideau Hall i często podróżowali po całym kraju, a w wolnych od obowiązków chwilach pokochali jazdę na łyżwach (książę tak bardzo polubił tę rozrywkę, że wydawał nawet przyjęcia połączone z jazdą na łyżwach), a latem rozbijali obozy, polowali i łowili ryby.
I wojna światowa zastała rodzinę Connaught właśnie w Kanadzie, w której pozostali aż do 1916 i zakończenia kadencji Arthura jako gubernatora generalnego. Książę podkreślał potrzebę odpowiedniego wyszkolenia kanadyjskich żołnierzy wyjeżdżających na front. Cała rodzina zaangażowała się w działania wojenne; książę był aktywny w pomocniczych służbach wojennych i organizacjach charytatywnych, wizytował szpitale, a także, ku zgorszeniu Premiera Kanady Bordena, który twierdził, że wykracza tym samym poza swoje kompetencje jako gubernator generalny; założył mundur feldmarszałka i udał się na poligony i do koszar, aby zwrócić się do żołnierzy i odprawić ich przed wyprawą na front. Księżna Connaught z kolei pracowała dla Czerwonego Krzyża i innych organizacji, aby wesprzeć wojnę i była pułkownikiem naczelnym batalionu Duchess of Connaught's Own Irish Canadian Rangers. Księżniczka Patricia użyczyła swojego imienia i wspierała nowo powstający pułk kanadyjskiej armii, Princess Patricia's Canadian Light Infantry.
Embed from Getty Images
Po zakończeniu pięcioletniej kadencji gubernatora generalnego Kanady w 1916 Arthur z rodziną wrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie wciąż pełnił królewskie obowiązki. W okresie międzywojennym kontynuował również swoją służbę wojskową, zawieszoną na czas pobytu w Kanadzie, w której był traktowany jako dziadek dla młodych rekrutów. W marcu 1917 owdowiał; księżna Connaught, która chorowała przez większość ich pobytu za oceanem, zmarła w wieku 57 lat, ale Arthur przeszedł na emeryturę dopiero w 1928. Mimo to wciąż od czasu do czasu pojawiał się publicznie; po raz ostatni w listopadzie 1934 na otwarciu Connaught Gardens w Sidmouth w hrabstwie Devon.
Embed from Getty Images
Zmarł 16 stycznia 1942 w Bagshot Park w wieku dokładnie 91 lat, 8 miesięcy i 15 dni; tym samym wieku, co jego starsza siostra Louise, księżna Argyll, która zmarła trzy lata wcześniej. Tym samym czyni to z nich najdłużej żyjące dzieci królowej Victorii i księcia Alberta, a Arthur odszedł także jako przedostatni z rodzeństwa. Dwa lata po nim w wieku 87 lat zmarła najmłodsza, księżniczka Beatrice.
 |
| Para książęca Connaught z dziećmi w 1893 - wikipedia.org |
W 1911 książę Connaught został mianowany gubernatorem generalnym Kanady. Funkcję tę pełnił wcześniej także jego szwagier, książę Argyll, ale Arthur został pierwszym gubernatorem generalnym Kanady, który był równocześnie członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej z urodzenia. Do Kanady zabrał ze sobą żonę i najmłodszą córkę. Podobnie jak starsza siostra Arthura, zamieszkali w Rideau Hall i często podróżowali po całym kraju, a w wolnych od obowiązków chwilach pokochali jazdę na łyżwach (książę tak bardzo polubił tę rozrywkę, że wydawał nawet przyjęcia połączone z jazdą na łyżwach), a latem rozbijali obozy, polowali i łowili ryby.
 |
| avictorian.com |
Embed from Getty Images
Po zakończeniu pięcioletniej kadencji gubernatora generalnego Kanady w 1916 Arthur z rodziną wrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie wciąż pełnił królewskie obowiązki. W okresie międzywojennym kontynuował również swoją służbę wojskową, zawieszoną na czas pobytu w Kanadzie, w której był traktowany jako dziadek dla młodych rekrutów. W marcu 1917 owdowiał; księżna Connaught, która chorowała przez większość ich pobytu za oceanem, zmarła w wieku 57 lat, ale Arthur przeszedł na emeryturę dopiero w 1928. Mimo to wciąż od czasu do czasu pojawiał się publicznie; po raz ostatni w listopadzie 1934 na otwarciu Connaught Gardens w Sidmouth w hrabstwie Devon.
Embed from Getty Images
Zmarł 16 stycznia 1942 w Bagshot Park w wieku dokładnie 91 lat, 8 miesięcy i 15 dni; tym samym wieku, co jego starsza siostra Louise, księżna Argyll, która zmarła trzy lata wcześniej. Tym samym czyni to z nich najdłużej żyjące dzieci królowej Victorii i księcia Alberta, a Arthur odszedł także jako przedostatni z rodzeństwa. Dwa lata po nim w wieku 87 lat zmarła najmłodsza, księżniczka Beatrice.
Margaret Victoria Charlotte Augusta Norah i jej potomkowie
Przyszła na świat 15 stycznia 1882 w Bagshot Park jako pierwsze dziecko i starsza z dwóch córek księcia i księżnej Connaught, i jest zapewne najbardziej znana spośród rodzeństwa, zwłaszcza wśród miłośników szwedzkiej rodziny królewskiej. Niewtajemniczeni zaraz wszystkiego się dowiedzą.
Księżniczka i jej młodsza siostra wyrosły na piękne panny, zaliczane do najpiękniejszych europejskich księżniczek. Nic więc dziwnego, że kandydatów do ich rąk nie brakowało. Ich Ambitny stryj jednak, król Edward VII, pragnął jednak, by poślubiły któregoś z europejskich królów lub następców tronu. W styczniu 1905 wysłał więc rodzinę do Portugalii, gdzie zostali przyjęci przez króla Carlosa i królową Amélie oraz potencjalnych kandydatów, książęta Luísa Filipe i Manuela. Portugalczycy oczekiwali, że któraś z przybyłych sióstr Connaught zostanie w przyszłości ich nową królową lub chociaż księżną. Tak się jednak nie stało.
Rodzina kontynuowała swoją podróż, zatrzymując się w Egipcie i Sudanie. W Kairze księżniczki poznały księcia Gustawa Adolfa ze Szwecji, przyszłego króla Gustafa VI Adolfa, wnuka Oscara II. Początkowo za odpowiednią kandydatkę uważano młodszą siostrę Margaret, Patricię; szczęściem jednak spotkanie między młodymi zaaranżowano z udziałem obu sióstr. Margaret i Gustaf Adolf zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Zaręczyli się wkrótce później, podczas kolacji wydanej przez lorda Cramera w brytyjskim konsulacie. Para pobrała się 15 czerwca 1905 w kaplicy św. Jerzego na zamku Windsor. Do Szwecji przybyli w lipcu.
Embed from Getty Images
Małżeństwo okazało się szczęśliwe. Gustaf Adolf, wychowywany przez matkę w surowej wojskowej dyscyplinie, był pod wrażeniem odmiennych zwyczajów Margaret, którą w Szwecji zaczęto nazywać Margaretą. Jak zauważyła przybywająca w odwiedziny Infantka Eulalia z Hiszpanii, nowa księżna przyniosła ze sobą na szwedzki dwór "tylko odrobinę elegancji dworu św. Jakuba". Pisała też, że nowa księżna koronna szybko zaadaptowała się w przybranej Ojczyźnie i pokochała swoje nowe życie. Para książęca w dwa lata po ślubie, po śmierci króla Oscara II w 1907 i objęciu tronu przez ojca Gustafa Adolfa, została nową parą koronną.
Margareta tuż po przybyciu do Szwecji ostro zabrała się do pracy, prosząc o lekcje nowego języka oraz szwedzkiej historii i opieki społecznej. Już dwa lata później dobrze mówiła po szwedzku. Interesowała się sportem i sztuką. Co ciekawe, wydała także dwie książki, Vår trädgård på Sofiero i Från blomstergården ozdobione jej własnymi fotografiami i rysunkami, w których przedstawiła ogrody letniej rezydencji książęcej pary, Pałacu Sofiero. Zysk z obu trafił do szkół domowych oferujących opiekę nad dziećmi.
W czasie wojny księżna utworzyła szwedzkie stowarzyszenie szwaczek, Kronprinsessans Centralförråd för landstormsmäns beklädnad och utrustning, aby wesprzeć Szwedzki Czerwony Krzyż i wyposażyć szwedzkie siły zbrojne w odpowiednią bieliznę.
Wiosną 1920 Margareta zachorowała na odrę i zapalenie wyrostka sutkowatego, którego usunięto operacyjnie. Wkrótce później, pod koniec kwietnia, pod jej prawym uchem pojawiła się róża, choroba zakaźna skóry wywołana przez paciorkowce. Następnego dnia wdało się zakażenie i po kilku godzinach księżna koronna zmarła na sepsę o drugiej nad ranem 1 maja 1920, w dniu 70. urodzin ojca, na sepsę. Była wówczas w ósmym miesiącu ciąży z szóstym dzieckiem, które także nie przeżyło. Miała zaledwie 38 lat. Zgodnie z jej życzeniem, została pochowana w sukni ślubnej w prostej angielskiej trumnie przykrytej flagami Szwecji i Wielkiej Brytanii.
Margareta i Gustaf Adolf doczekali się razem pięciorga dzieci:
 |
| wikipedia.org |
Przyszła na świat 15 stycznia 1882 w Bagshot Park jako pierwsze dziecko i starsza z dwóch córek księcia i księżnej Connaught, i jest zapewne najbardziej znana spośród rodzeństwa, zwłaszcza wśród miłośników szwedzkiej rodziny królewskiej. Niewtajemniczeni zaraz wszystkiego się dowiedzą.
 |
| Margaret w ramionach babci - wikipedia.org |
Księżniczka i jej młodsza siostra wyrosły na piękne panny, zaliczane do najpiękniejszych europejskich księżniczek. Nic więc dziwnego, że kandydatów do ich rąk nie brakowało. Ich Ambitny stryj jednak, król Edward VII, pragnął jednak, by poślubiły któregoś z europejskich królów lub następców tronu. W styczniu 1905 wysłał więc rodzinę do Portugalii, gdzie zostali przyjęci przez króla Carlosa i królową Amélie oraz potencjalnych kandydatów, książęta Luísa Filipe i Manuela. Portugalczycy oczekiwali, że któraś z przybyłych sióstr Connaught zostanie w przyszłości ich nową królową lub chociaż księżną. Tak się jednak nie stało.
 |
| Margaret i Patricia - rebeccastarrbrown.com |
Rodzina kontynuowała swoją podróż, zatrzymując się w Egipcie i Sudanie. W Kairze księżniczki poznały księcia Gustawa Adolfa ze Szwecji, przyszłego króla Gustafa VI Adolfa, wnuka Oscara II. Początkowo za odpowiednią kandydatkę uważano młodszą siostrę Margaret, Patricię; szczęściem jednak spotkanie między młodymi zaaranżowano z udziałem obu sióstr. Margaret i Gustaf Adolf zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Zaręczyli się wkrótce później, podczas kolacji wydanej przez lorda Cramera w brytyjskim konsulacie. Para pobrała się 15 czerwca 1905 w kaplicy św. Jerzego na zamku Windsor. Do Szwecji przybyli w lipcu.
Embed from Getty Images
Małżeństwo okazało się szczęśliwe. Gustaf Adolf, wychowywany przez matkę w surowej wojskowej dyscyplinie, był pod wrażeniem odmiennych zwyczajów Margaret, którą w Szwecji zaczęto nazywać Margaretą. Jak zauważyła przybywająca w odwiedziny Infantka Eulalia z Hiszpanii, nowa księżna przyniosła ze sobą na szwedzki dwór "tylko odrobinę elegancji dworu św. Jakuba". Pisała też, że nowa księżna koronna szybko zaadaptowała się w przybranej Ojczyźnie i pokochała swoje nowe życie. Para książęca w dwa lata po ślubie, po śmierci króla Oscara II w 1907 i objęciu tronu przez ojca Gustafa Adolfa, została nową parą koronną.
 |
Margareta tuż po przybyciu do Szwecji ostro zabrała się do pracy, prosząc o lekcje nowego języka oraz szwedzkiej historii i opieki społecznej. Już dwa lata później dobrze mówiła po szwedzku. Interesowała się sportem i sztuką. Co ciekawe, wydała także dwie książki, Vår trädgård på Sofiero i Från blomstergården ozdobione jej własnymi fotografiami i rysunkami, w których przedstawiła ogrody letniej rezydencji książęcej pary, Pałacu Sofiero. Zysk z obu trafił do szkół domowych oferujących opiekę nad dziećmi.
W czasie wojny księżna utworzyła szwedzkie stowarzyszenie szwaczek, Kronprinsessans Centralförråd för landstormsmäns beklädnad och utrustning, aby wesprzeć Szwedzki Czerwony Krzyż i wyposażyć szwedzkie siły zbrojne w odpowiednią bieliznę.
 |
| Para książęca z dziećmi - wikipedia.org |
Wiosną 1920 Margareta zachorowała na odrę i zapalenie wyrostka sutkowatego, którego usunięto operacyjnie. Wkrótce później, pod koniec kwietnia, pod jej prawym uchem pojawiła się róża, choroba zakaźna skóry wywołana przez paciorkowce. Następnego dnia wdało się zakażenie i po kilku godzinach księżna koronna zmarła na sepsę o drugiej nad ranem 1 maja 1920, w dniu 70. urodzin ojca, na sepsę. Była wówczas w ósmym miesiącu ciąży z szóstym dzieckiem, które także nie przeżyło. Miała zaledwie 38 lat. Zgodnie z jej życzeniem, została pochowana w sukni ślubnej w prostej angielskiej trumnie przykrytej flagami Szwecji i Wielkiej Brytanii.
 |
 |
| Gustaf Adolf, Sigvard, Bertil i Ingrid - pinterest |
Margareta i Gustaf Adolf doczekali się razem pięciorga dzieci:
- księcia Gustafa Adolfa, który ożenił się z księżniczką Sybillą z Saxe-Coburg-Gotha; mieli razem pięcioro dzieci, w tym jednego syna, obecnego króla Szwecji Carla XVI Gustafa; książę zginął w katastrofie lotniczej w Kopenhadze w styczniu 1947.
- księcia Uppland Sigvarda, który po zawarciu morganatycznego małżeństwa został pozbawiony tytułu i miejsca w sukcesji, w 1951 otrzymał w zamian tytuł hrabiego af Wisborg. Trzykrotnie żonaty doczekał się jednego syna (z drugiego małżeństwa) i jednej wnuczki.
- księżniczki Ingrid (chyba najbardziej znanej spośród dzieci Margarety i Gustafa Adolfa), późniejszej królowej Danii jako żony Frederika IX. Dzięki niej potomków królowej Victorii i księcia Alberta znajdziemy również w duńskiej, ale również greckiej rodzinie królewskiej (przez królową Anne-Marie)
- księcia Halland Bertila; w latach 1973-1979 następcy swojego bratanka, króla Carla Gustaf. Nie doczekał się dzieci, w 1976 poślubił "miłość swojego życia", Lilian Davies.
- księcia Dalarna Carla Johana; podobnie jak starszy brat Sigvard ożenił się z kobietą nierówną statusem, tracąc tytułu i miejsce w linii sukcesji, i, podobnie jak on, otrzymał później tytuł hrabiego af Wisborg. Adoptowali dwoje dzieci. 29 czerwca 2011 został najdłużej żyjącym potomkiem królowej Victorii i księcia Alberta; od grudnia 2016 tytuł ten przeszedł na księcia Edynburga Philipa. Zmarł jako ostatni spośród ich prawnuków, ostatni spośród wnuków zarówno księcia Arthura, jak i Gustafa V, a także jako ostatnie dziecko Margarety i Gustafa Adolfa.
Arthur Frederick Patrick Albert i jego potomkowie
 |
| unofficialroyalty.com |
Urodził się 13 stycznia 1883 na zamku Windsor jako jedyny syn i drugie dziecko księcia i księżnej Connaught. W rodzinie znany był jako "młody Arthur", dla odróżnienia od jego ojca. Poszedł w jego ślady i podobnie jak on służył w armii, a do tego w latach 1920-1924 służył jako gubernator generalny w Związku Południowej Afryki.
W czasie I wojny światowej był adiutantem dla generałów Sir Johna Frencha i Sir Douglasa Haiga, kolejnych dowódców brytyjskich sił ekspedycyjnych we Francji i Belgii. Po wojnie został awansowany do honorowego stopnia honorowego generała majora i został adiutantem swojego kuzyna, króla Jerzego V. Jako że jego dzieci były niepełnoletnie, wykonywał wiele oficjalnych obowiązków w kraju i za granicą. W 1906 na przykład na polecenie króla przyznał Cesarzowi Japonii Mutsuhito (Meiji) Order Podwiązki. W 1918 natomiast był gościem japońskiego krążownika Kirishima podróżującego z Japonii do Kanady.
15 października 1913 książę ożenił się ze swoją kuzynką, księżniczką Alexandrą, księżną Fife (wnuczką króla Edwarda VII, KLIK) w kaplicy królewskiej Pałacu św. Jakuba.
 |
| © National Portrait Gallery, London |
Książę zmarł na raka żołądka 12 września 1938 w wieku 55 lat i został pochowany we Frogmore. Jednym z jego ostatnich publicznych wystąpień była koronacja króla Jerzego w maju 1937. Jego ojciec, książę Connaught, przeżył go o cztery lata.
 |
| Alastair - wikipedia.org |
Arthur i Alexandra doczekali się jednego syna, Alastaira, który wzorem ojca i dziadka wybrał karierę wojskową. W 1917, kiedy Jerzy V zdecydował o zmianie nazwy dynastii na Windsor, otrzymał tytuł hrabiego Macduff. Po śmierci dziadka w 1942 został 2. księciem Connaught i Strathearn oraz hrabią Sussex. Zmarł 26 kwietnia 1943 w nietypowych okolicznościach na hipotermię (znaleziono go leżącego na podłodze przy otwartym oknie), a ponieważ nigdy się nie ożenił i nie doczekał potomków, tytuły wróciły do korony.
Victoria Patricia Helena Elizabeth i jej potomkowie
 |
| wikipedia.org |
Urodziła się 17 marca 1886 w Pałacu Buckingham. Była trzecim dzieckiem i młodszą córką księcia i księżnej Connaught, a ponieważ urodziła się w Święto św. Patryka, postawiono nazwać ją Patricią. Pozostałe imiona otrzymała na cześć swoich matek chrzestnych: swojej babki, królowej Victorii, ciotki ze strony ojca, księżnej Heleny Schleswig-Holstein (LINK) i wreszcie ciotki ze strony matki, dziedzicznej księżnej Oldenburga Elisabeth Anny. Dla rodziny i przyjaciół była jednak po prostu "Patsy".
Dzieciństwo spędziła głównie na podróżach. Pierwsze dwa lata życia spędziła w Indiach, gdzie jej ojciec udał się wraz z armią. W 1911 razem z rodzicami przeniosła się natomiast do Kanady, gdzie książę pełnił funkcję gubernatora generalnego.
 |
| Księżniczka na lodowisku w Rideau Hall, 1914 - wikipedia.org |
Tak jak już wspominałam w tym poście, wydanie pięknych bratanic dobrze za mąż leżało w interesie króla Edwarda VII. Jak wiemy, próbowano wyswatać ją z księciem Braganza Luisem Filipem z Portugalii, królem Hiszpanii Alfonsem XIII (który poślubił ostatecznie ich kuzynkę, Victorię Eugenie, o której przeczytacie więcej w ostatnim poście w serii) czy wreszcie późniejszym królem Szwecji Gustafem Adolfem. Na liście kandydatów znaleźli się także wielki książę Michał Aleksandrowicz, młodszy brat ostatniego cara Rosji Mikołaja II (lub, jak kto woli, ostatni car Rosji jako Michał II), czy ostatni wielki książę Meklemburgii-Strelitz Adolphus Frederick VI.
Embed from Getty Images
Ostatecznie Patsy skończyła na małżeństwie z miłości z mężczyzną "z ludu", dowódcą marynarki wojennej i późniejszym admirałem Alexandrem Ramsay'em. Alexander Ramsay był trzecim synem 13. hrabiego Dalhousie i jednym z adiutantów księcia Arthura. Ślub odbył się w Westminster Abbey 27 lutego 1919, a wśród druhenek i paziów znaleźli się m.in. bratanek Patricii Alastair i jej siostrzenica Ingrid.
 |
| wikipedia.org |
Ponieważ poślubiła człowieka "z gminu", straciła predykat Jej Królewskiej Wysokości i tytuł księżniczki, stając się znana jako Lady Victoria Patricia Helena Elizabeth Ramsay. Pomimo tego pozostała członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej i wciąż uczestniczyła we wszystkich ważnych wydarzeniach, jak pogrzeb Jerzego V w 1936 koronacja Jerzego VI w 1937 i Elżbiety II w 1953, a także Garden Parties i wizytach państwowych.
Podobnie jak starsza siostra, kochała sztukę. Była znakomitą artystką specjalizującą się w akwarelach. W 1959 roku została członkiem honorowym Royal Institute of Painters in Water Colours. Wiele jej prac zostało zainspirowanych podróżami po krajach tropikalnych.
Embed from Getty Images
Owdowiała 8 października 1972, a zmarła półtora roku później, kilka tygodni przed swoimi 88. urodzinami, 12 stycznia 1974.
 |
| Patricia z synem - unofficialroyalty.com |
Patricia i Alexander doczekali się jednego syna, Alexandra Arthura Alfonso Davida Maule, późniejszego kapitana, który brał udział w walkach w północnej Afryce w czasie II wojny światowej (stracił w nich prawą nogę). W 1956 poślubił Florę Fraser. Mieli razem trzy córki, z których ostatnia, Elizabeth, stała się najmłodszą praprawnuczką królowej Victorii; doczekali się też siedmiorga wnucząt i trójki prawnucząt (z których najmłodsze przyszło na świat w czerwcu ubiegłego roku). Żadne z nich nie posiada tytułu.
***
Potomkowie królowej Victorii z linii Arthura prowadzą więc w większości normalne, prywatne życie, ale dzięki księżniczce Margaret i jej córce Ingrid znajdziemy ich także w rodzinach królewskich Szwecji, Danii i Grecji.
Źródło: wikipedia.org, unofficialroyalty.com
Margareta nie została pochowana w welonie. On przeszedł przez Ingrid do DRK.
OdpowiedzUsuńKsiążę Gustaf Adolf, który ożenił się z księżniczką Sybillą mieli 5 dzieci, a nie szóstkę.
OdpowiedzUsuńPo raz kolejny taki post uświadamia mi, jak monarchie są z sobą wzajemnie połączone siecią powiązań i powinnowactw. Każdy dla każdego jest jakimś kuzynem: )
OdpowiedzUsuń