Potomkowie Victorii Hanowerskiej: Linia Alfreda

Nadszedł czas wydobyć z blogowego archiwum "zakurzoną" serię o potomkach doskonale Wam znanej brytyjskiej Królowej Victorii i na Waszą prośbę ją kontynuować. Jeśli kompletnie nie przypominacie sobie, byście kiedykolwiek czytali posty z tej serii napisane przez Larissę bądź chcielibyście odświeżyć sobie pamięć, zapraszamy TUTAJ, gdzie znajdziecie wszystkie dotychczasowe posty i każde kolejne z tego cyklu. Natomiast tych, którzy już je czytali, zapraszamy na kolejną część, tym razem o potomkach z linii Alfreda.

****

Książę Saxe-Coburg-Gotha Alfred i jego potomkowie

Autor nieznany, domena publiczna, via Wikimedia Commons

Alfred Ernest August, drugi syn i zarazem czwarte dziecko królowej Victorii i księcia Alberta, urodził się 6 sierpnia 1844 na Zamku Windsor. Jego narodziny przyjęto ze znacznie większym entuzjazmem niż narodziny jego starszej siostry Alix, w końcu Brytyjczycy zyskali "zastępczego" spadkobiercę tronu, w razie gdyby coś stało się jego starszemu bratu Edwardowi. W rodzinie znany był jako "Affie", ponoć właśnie tak wymawiał w dzieciństwie własne imię. Jego wielką pasją stało się zbieranie znaczków. Przez lata zgromadził obszerną ich kolekcję, a pasją zaraził także bratanka, późniejszego króla Jerzego V. Alfred sprzedał potem kolekcję starszemu bratu Edwardowi, który przekazał ją synowi. Połączenie kolekcji znaczków sięcia Alfreda i króla Jerzego dało początek Royal Philatelic Collection mieszczącej się w Pałacu św. Jakuba.

Autor nieznany, domena publiczna

W 1856, w wieku 12 lat, książę Alfred przekroczył próg Akademii Królewskiej Marynarki. Dwa lata później został midszypmenem (najniższy stopień oficerski, odpowiednik podhorążego) i rozpoczął służbę na HMS "Euryalus".

Franz Xaver Winterhalter, domena publiczna

Jak zapewne dobrze pamiętacie, w 1862 został wybrany na króla Grecji, ale rząd brytyjski w jego imieniu odmówił, głównie z powodu sprzeciwu królowej Victorii, która razem z mężem miała nadzieję, że młodszy syn obejmie tron w księstwie Saxe-Coburg-Gotha po śmierci bezdzietnego stryja Ernsta II. Tak więc Affie mógł spokojnie kontynuować karierę w marynarce, stopniowo wspinając się na kolejne szczeble. W 1863 awansował na porucznika na HMS Racoon, a 23 lutego 1866 na kapitana. Rok później został mianowany dowódcą HMS Galatea. W tym samym czasie kontynuował naukę, w latach 1863-1865 ukończył studia na Uniwersytetach w Edynburgu i Bonn. Mając na uwadze swoją przyszłą rolę księcia Saxe-Coburg-Gotha, w 1865 kupił Pałac w Koburgu, naprzeciwko oficjalnej rezydencji książęcej, Zamku Ehrenburg, i tam też zatrzymywał się podczas wizyt u stryja aż do objęcia po nim tronu.

Autor nieznany, domena publiczna

Jednocześnie z kolejnymi awansami w marynarce, Affie otrzymał tytuły od swojej matki. Królowa w 1866 nadała mu tytuł Księcia Edynburga, Hrabiego Ulsteru i Hrabiego Kentu, otrzymał także roczną pensję w wysokości 15 000 funtów i miejsce w Izbie Lordów.

Książę nie mógł chyba jednak długo usiedzieć na miejscu i 24 stycznia 1867 na swoim statku HMS Galatea z Plymouth wyruszył w rejs dookoła świata. W sierpniu był już w Kapsztadzie, odwiedzając przedtem Gibraltar, Przylądek Dobrej Nadziei i Simonstad (także w Afryce Południowej). 31 października jako pierwszy członek brytyjskiej rodziny królewskiej przybył do Australii, gdzie został przyjęty z wielkim entuzjazmem. W czasie swojej 5-miesięcznej wizyty odwiedził Adelaide, Melbourne, Brisbane, Tasmanię i Syndney, ale wizyta w tym ostatnim mieście nie zakończyła się niestety szczęśliwie. 12 marca 1868 został postrzelony w plecy przez Henry'ego Jamesa O'Farrell, który był zagorzałym przeciwnikiem monarchii. O'Farrella wkrótce złapano, postawiono przed sądem i powieszono. Rana księcia okazała się poważna, ale po dwóch tygoniach wrócił do pełni sił i mógł udać się w drogę powrotną do domu. Swoją podróż kontynuował w 1869, odwiedzając Hawaje, a następnie Nową Zelandię, Indie, Cejlon (obecnie Sri Lanka) i Chiny - również jako pierwszy brytyjski książę. Jako pierwszy książę z Europy odwiedził też Japonię, gdzie został przyjęty na audiencji przez Cesarza Mutsuhito (pośmiertnie nazwanego Cesarzem Meiji), pradziadka Cesarza Akihito.

Rycina przedstawiająca zamach na Alfreda autorstwa Samuele Calverta, domena publiczna

Książę miał trudny charakter, był "opryskliwy, uparty i ordynarny", przysparzając tym samym matce wielu zmartwień. Jak w liście do córki Vicky zwierzała się królowa Victoria: "Affie bardzo mnie smuci. Rzadko kiedy do mnie przychodzi, jest zdystansowany, drażliwy, niepewny, a zarazem uparty i nie mam do niego za grosz zaufania (...). Jest dla mnie kimś obcym". Monrachini miała nadzieję, że zdoła to zmienić jego żona, dlatego też zaczęto się rozglądać za odpowiednią kandydatką. Wybór padł na wielką księżną Marię Aleksandrowną, drugą córkę cara Rosji Aleksandra II i carycy Marii Aleksandrowny. Para po raz pierwszy spotkała się w 1868 w Jugenhaim.

Maria Aleksandrowna zrobiła na księciu korzystne wrażenie. W 1869 roku Alfred jasno dał do zrozumienia, że zamierza poślubić wielką księżnę. Niektórzy twierdzili, że jego zainteresowanie Marią Aleksandrowną wynikało przede wszystkim z faktu, że była ona niesamowicie zamożna. 

Fragment "Niezwykłe kobiety Romanowów. Od świetności do rewolucji" J. P. Gelardi

Charles Bergamasco, domena publiczna, via Wikimedia Commons

Jednakże negocjacje wcale nie przebiegały gładko, jako że 17-letnia wielka księżna nie chciała opuszczać Rosji. Rozmowy wznowiono dopiero w 1873, po tym, jak atmosfera w rodzinie carskiej stała się napięta. Przyczyniły się do tego narodziny kolejnego syna Aleksandra II, którego urodziła mu oficjalna kochanka. Maria Aleksandrowna w obliczu rodzinnej scysji doszła do wniosku, że właściwie wyjazd z kraju wcale nie byłby takim złym pomysłem. Ślub odbył się więc ostatecznie 23 stycznia 1874 w Pałacu Zimowym w Petersburgu, a z jego okazji jedna z angielskich piekarni upiekła na cześć nowej księżnej Edynburga specjalne biszkopty, które są do dzisiaj popularne jako biszkopty Marie.

Zdjęcie zaręczynowe Alfreda i Marii Aleksandrowny. Franz Backofen, domena publiczna

Niestety, wbrew nadziejom królowej Victorii, nowa księżna nie zdołała wpłynąć na Alfreda, który pozostał człowiekiem trudnym w obyciu. Nawet po śmierci stryja Ernsta II w 1893 Alfred i objęciu tronu Saxe-Coburg-Gotha, nic się w jego zachowaniu nie zmieniło. Jak po latach zwierzyła się córce, Maria Aleksandrowna czuła się tak, jakby była zaledwie jego "legalną kochanką", co było dla córki cara "wprost poniżające".

Ślub w Pałacu Zimowym. Autor nieznany, domena publiczna, via Wikimedia Commons

Mimo że początkowo traktowano nowego księcia jak cudzoziemca, Alfred zyskał szacunek poddanych, choć nie cieszył się tronem zbyt długo. W 1900 zdiagnozowano u niego raka gardła.

Ostatnie miesiące życia księcia Koburga były właściwie agonią, oddychanie bowiem sprawiało mu coraz większe problemy, pożywienie zaś musiał przyjmować przez rurkę. Pod koniec lipca 1900 roku z Affiego pozostała "dzielna, lecz żałosna istota, z wysiłkiem łapiąca każdy oddech". Ostatnie dni życia spędził w Rosenau nieopodal Koburga, gdzie przesiadywał w ogrodzie, "ciepło spoglądając na róże, które Maria zasadziła i tak troskliwie pielęgnowała, lecz których zapachu nie mógł już poczuć".

Fragment "Niezwykłe kobiety Romanowów. Od świetności do rewolucji" J. P. Gelardi

Księżna z dziećmi. Autor nieznany, domena publiczna, via Wikimedia Commons

Alfred i Maria Aleksandrowna doczekali się razem sześciorga dzieci, dwóch synów i czterech córek:
⦁ Alfreda Alexandra
⦁ Marii, "Missy" (żony króla Rumunii Ferdinanda)
⦁ Victorii Melity, "Ducky" (żony wielkiego księcia Hesji, a później rosyjskiego wielkiego księcia)
⦁ Alexandry, "Sandry" (żony księcia Ernsta von Hohenlohe-Langenburg)
⦁ syna zmarłego tuż po porodzie
⦁ Beatrice (żony Infanta Alfonso z Hiszpanii)


Alfred Alexander William Ernest Albert

Pierwszy syn Alfreda i Marii Aleksandrowny urodził się 15 października 1874 w Pałacu Buckingham w Londynie. Królowa Victoria, która została jedną z matek chrzestnych, w liście do niemieckiej cesarzowej Augusty, tak opisywała swojego wnuka: "Mały Alfred to bardzo krzepkie i piękne dziecko, które pewnego dnia moim zdaniem przypominać będzie swoich ogromnych rosyjskich wujów".

Autor nieznany, domena publiczna

"Mały Affie", jak był nazywany w rodzinie, niestety pod względem charakteru wdał się w ojca. Wkrótce po zakończeniu nauki "rzucił się w wir życia pełnego kobiet i alkoholu", przysparzając tym samym kolejnych zmartwień swojej matce. Księżna Koburga zdecydowała się go ostatecznie wysłać do Rumunii do jego młodszej siostry Missy, mając nadzieję, że jej uda się na niego wpłynąć. Niestety, nie dość, że wyjazd wcale Alfredowi nie pomógł, to jeszcze zaszkodził jego siostrze (ale o tym innym razem). 

Autor nieznany, domena publiczna

Książę wkrótce jednak odczuł poważne konsekwencje swojego hulaszczego życia. Zachorował na syfilis, co zdruzgotało księżną Saxe-Coburg-Gotha. W jednym z listów pisała: "Wydaje się całkowicie skończony pod względem moralnym i psychicznym i wygląda niczym starzec. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie, ledwie mówi, czuje się słaby i przygnębiony".

Autor nieznany, domena publiczna, via Wikimedia Commons

W styczniu 1899, podczas obchodów 25. rocznicy ślubu księcia i księżnej Koburga Mały Affie postrzelił się. Przeżył, ale w poważnym stanie na polecenie matki został wysłany do Zamku Friedenstein w Gotha, a następnie do sanatorium w tyrolskim Merano, gdzie zmarł w samotności 6 lutego 1899 o godzinie 16.15 w wieku 24 lat.

Nie było przy nim nikogo z rodziny, towarzyszyli mu jedynie lekarz i służący. Lekarz ów przestrzegł jego rodziców przed przewożeniem rannego, lecz jak donosi Marie Mallet, "absolutnie nie dali wiary jego słowom". Gdy zgodnie z obawami medyka Alfred wyzionął ducha, księżna i książę Koburga "poczęli szlochać i rozpaczać nad samotnością, w jakiej przyszło mu odejść", relacjonowała Mallet. Dodała też, że "przyczyną zgonu był paraliż krtani spowodowany stanem trybu życia, jaki książę prowadził w Berlinie od ukończenia siedemnastego roku życia".

Fragment "Niezwykłe kobiety Romanowów. Od świetności do rewolucji" J. P. Gelardi

Marie Alexandra Victoria i jej potomkowie

Drugie dziecko i najstarsza córka Alfreda i Marii Aleksandrowny przyszła na świat 29 października 1875 o godzinie 10.30 w rezydencji swoich rodziców Eastwell w hrabstwie Kent. Jak łatwo się domyślić, została nazwana na cześć matki i obu babć, chociaż w rodzinie znana była jako "Missy".

Mała Missy z matką. Autor nieznany, domena publiczna

Missy wyrosła na piękną młodą kobietę, nic więc dziwnego, że kandydatów do jej ręki było wielu. Zakochał się w niej na przykład kuzyn, książę Jerzy (późniejszy król Jerzy V). Małżeństwo między obojgiem zyskało przychylność zarówno ich ojców, księcia Alfreda i księcia Edwarda, a także królowej Victorii, ale sprzeciwiły się temu matki, które okazały się zadziwiająco zgodne w tej jednej sprawie, choć nie przepadały za sobą. Księżnej Edynburga nie podobało się to, że szwagierka jest wyżej w hierarchi niż ona, mimo że to ona była córką cara Rosji, a ojcem księżnej Walii był tylko "drobny" niemiecki książę. Poza tym, małżeństwa między kuzynami zabraniał Rosyjski Kościół Prawosławny, którego wyznawczynią, nawet po ślubie, pozostała księżna Edynburga. W grę miał też wchodzić fakt, że po ślubie Missy musiałaby zostać w Anglii, której jej matka szczerze nie znosiła.  Do małżeństwa ostatecznie nie doszło, ale na horyzoncie pojawił się inny kandydat - Następca Tronu Rumunii, książę Ferdinand. Na mariażu z brytyjską księżniczką, wnuczką cara Rosji, zależało zwłaszcza stryjowi księcia, królowi Carolowi I, który być może miał nadzieję na ocieplenie stosunków między Rumunią a Rosją w sporze o Besarabię. Para została sobie przedstawiona na gali, po której Missy stwierdziła, że Ferdinand jest nieśmiały, ale sympatyczny. Po drugim spotkaniu zaaranżowano zaręczyny, a pod koniec 1892 król Carol II oficjalnie odwiedził Londyn, by poprosić królową Victorię o zgodę na ślub wnuczki z jego synem. Ta wyraziła zgodę i 10 stycznia 1893 na Zamku Sigmaringen w Rumunii Marie i Ferdinand pobrali się w trzech ceremoniach: cywilnej, prawosławnej oraz anglikańskiej.

Marie z Ferdinandem, 1893. Eduard Uhlenhuth, domena publiczna,
via Wikimedia Commons

Małżeństwo okazało się niestety nieszczęśliwe. Mimo że na początku wydawało się, że Missy polubiła Ferdinanda, wkrótce po ślubie zmieniła zdanie i wdała się w liczne romanse, z których pochodzi co najmniej dwoje dzieci. Sytuacji nie polepszały stosunki z królem Carolem I, który kontrolował niemal każdy aspekt życia swojego następcy i jego rodziny. Para jednak nigdy się nie rozwiodła, a Missy zyskała szacunek poddanych, angażując się w działalność charytatywną. Ostatecznie doczekali się sześciorga dzieci:

⦁ Carola II (króla Rumunii w latach 1930-1940, trzykronie żonatego: z Joanną Marie Valentiną Lambrino, z księżniczką Grecji Helen, oraz Eleną "Magdą" Lupesco; miał dwóch synów, ale tylko jeden, Mihai, otrzymał tytuł i objął tron po ojcu jako Mihai I).
⦁ Elisabeth (wyszła za mąż za króla Grecji Jerzego II, nie mieli jednak dzieci)
⦁ Marię (poślubiła króla Jugosławii Alexandra I, mieli razem trzech synów, w tym późniejszego króla Petera II)



Marie i Ferdinand z trójką z szóstki dzieci

⦁ Nicholasa [który stracił swoje tytuły w 1931 po małżeństwie z rozwódką, Ioaną (Joanną) Dumitrescu-Doletti, nie mieli razem dzieci, a po jej śmierci w 1963 poślubił Therezę Lisboa Figueira de Mello, z którą także nie doczekał się potomstwa]
⦁ Ileanę (która w 1931 wyszła za mąż za austriackiego arcyksięcia Antona, syna arcyksięcia Leopolda Salvatora, księcia Toskanii, z którym miała sześcioro dzieci: arcyksięcia Stefana, arcyksiężniczkę Marię Ileanę, arcyksiężniczkę Alexandrę, arcyksięcia Dominica, arcyksiężniczkę Marię Magdalenę i arcyksiężniczkę Elisabeth. Wszystkie ich dzieci zawarły małżeństwo i za wyjątkiem arcyksiężniczki Alexandry wszystkie miały potomstwo)
⦁ Mircea, który nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci.



Tym sposobem potomkowie królowej Victorii tworzą obecnie Rumuńską Rodzinę Królewską, Serbską Rodzinę Królewską i Austriacką Rodzinę Cesarską.


Victoria Melita i jej potomkowie

Druga z czterech córek księcia i księżnej Edynburga przyszła na świat 25 listopada 1876 w Pałacu San Anton na Malcie, gdzie wówczas stacjonował jej ojciec jako oficer Królewskiej Marynarki Wojennej, stąd też jej drugie imię, Melita. W rodzinie znana była jednak jako "Ducky".

Eduard Uhlenhuth, domena publiczna

Księżniczka wyrosła na "wysoką, ciemną dziewczynę z fioletowymi oczami", według relacji jednego z obserwatorów. W 1891 w czasie wizyty w Rosji razem z matką w związku z pogrzebem wielkiej księżnej Alexandry Gieorgijewnej, z urodzenia greckiej księżniczki (córki króla Jerzego I i królowej Olgi), Ducky poznała swojego kuzyna, wielkiego księcia Cyryla Władimirowicza. Młodzi byli sobą oczarowani, ale podobnie jak w przypadku potencjalnego małżeństwa jej starszej siostry Missy, także i tu matka księżniczki stanowczo interweniowała ze względu na religię zabraniającą małżeństwa między kuzynostwem. Nie była także przekonana co do moralności mężczyzn z tej rodziny i ostrzegała córkę, że rosyjscy wielcy książęta nie są dobrymi kandydatami na mężów.

Autor nieznany, domena publiczna

W grę wkroczyła za to przypadkiem królowa Victoria. Wizyta jej wnuczki jesienią 1891 na zamku Balmoral zbiegła się w czasie z przyjazdem jej kuzyna, księcia Ernesta ("Erniego") Louisa, syna i następcy wielkiego księcia Hesji Louisa IV i córki królowej Victorii, księżniczki Alix. Oboje mieli ze sobą wiele wspólnego: mieli artystyczne dusze, uwielbiali zabawę, dobrze się dogadywali, a nawet mieli urodziny tego samego dnia! Nie wiadomo, czy brytyjska monarchini już w chwili przyjazdu obojga do Balmoral miała nadzieję, że między nimi zaiskrzy i się pobiorą, czy może pomysł ten nasunął się jej dopiero później. Niezależnie od tego, kiedy dokładnie pomyślała o zaaranżowaniu tego małżeństwa, pewnym jest, że w jej oczach córka Alfreda i syn Alice stanowili parę idealną.

Ślub Victorii Melity i Ernesta Louisa. Autor nieznany, domena publiczna,
via Wikimedia Commons

Victoria i Ernest Louis ulegli presji i pobrali się 19 kwietnia 1894 na zamku Ehrenburg w Koburgu. Wkrótce po narodzinach córeczki, okazało się jednak, że zupełnie się nie rozumieją i do siebie nie pasują. Ernest Louis spędzał z ukochaną córką niemal każdą wolną chwilę i poświęcał jej dużo uwagi, przez co Victoria poczuła się odtrącona. Oprócz tego, nie podchodziła zbyt entuzjastycznie do wypełniania swoich publicznych obowiązków - unikała odpisywania na listy, odkładała wizyty u starszych krewnych, których nie znosiła, a podczas oficjalnych uroczystości wolała towarzystwo tych, którzy ją rozbawiali, ignorując nudne jej zdaniem osoby na wyższych stanowiskach. To stało się przyczyną kłótni z mężem, podczas których nierzadko dochodziło do rzucania o ścianę porcelany, tacy na herbatę i wszystkiego, co akurat Ducky znalazła pod ręką. Niedługo potem odnowiła znajomość z wielkim księciem Cyrylem Władimirowiczem, z którym flirtowała podczas uroczystości koronacyjnych cara Mikołaja II. Oliwy do ognia dołożyło także odkrycie Victorii dokonane po wizycie u starszej siostry w 1897, kiedy to ponoć nakryła męża w łóżku z mężczyzną. Pisała potem do siostrzenicy, że "żaden chłopiec nie był bezpieczny, od stajennego po pomoc kuchenną. Spał całkiem otwarcie z nimi wszystkimi". Małżeństwo zmierzało prosto do rozwodu, ale stanowczo sprzeciwiła się mu królowa Victoria ze względu na ich kilkuletnią córkę, nawet pomimo tego, że rozpad związku Ducky i Ernesta głęboko ją zasmucił. Jednak po jej śmierci w 1901 nic już nie stało na przeszkodzie i para rozwiodła się 21 grudnia tego samego roku. Rozwód wywołał oczywiście skandal w królewskich kręgach ówczesnej Europy, jak pisał car Mikołaj II do matki, nawet śmierć byłaby lepsza od "ogólnej hańby rozwodu".

Victoria Melita z małą Elisabeth. C Ruf, domena publiczna

Z tego związku narodziło się dwoje dzieci, żadne jednak nie przeżyło dzieciństwa:
⦁ Elisabeth (zmarła w wieku 8 lat na dur brzuszny)
⦁ syn (urodził się martwy)

Oboje ułożyli sobie potem życie na nowo, Ernie w 1905 w Darmstadt poślubił księżniczkę Eleonore Solms-Hohensolms-Lich, z którą miał dwóch synów, natomiast Victoria Melita wyszła za mąż w 1905 w Tegernsee za wielkiego księcia Cyryla Władimirowicza, a dwa lata później przeszła na rosyjskie prawosławie, stając się wielką księżną Victorią Fiodorowną.

Z drugim mężem i córką Marią Kiriłłowną. A. Gimm, Gotha, domena publiczna,
via Wikimedia Commons

Para doczekała się trójki dzieci:
⦁ Marii Kiriłłowny (żony 6. księcia Leiningen Karla, mieli 7 dzieci)
⦁ Kiry Kiriłłowny (żony pruskiego księcia Louisa Ferdinanda, mieli 7 dzieci)
⦁ Władimira Kiriłłowicza (poślubił gruzińską księżniczkę Leonidę, doczekali się jednej córki, wielkiej księżnej Marii Władimirowny, obecnej pretendentki do tronu Rosji)



Potomków Victorii Melity znajdziemy w rosyjskiej rodzinie carskiej i niemieckich rodzinach książęcych, a przez Marię Kiriłłownę, której jeden z synów poślubił księżniczkę Marię Louise, córkę cara Bułgarii Borisa III (starszą siostrę cara Simeona II) także w rodzinie carskiej Bułgarii.


Alexandra Louise Olga Victoria i jej potomkowie

Trzecia z kolei córka Alfreda i Marii Aleksandrowny urodziła się 1 września 1878 w Koburgu. W rodzinie znana była jako "Sandra". Nie była tak piękna ani błyskotliwa jak starsze siostry, które często ją przyćmiewały. Jednak jej spokojniejsze usposobienie spowodowało też, że prowadziła znacznie przykładniejsze niż Missy niż Ducky życie i próżno szukać jakichkolwiek skandali z jej udziałem, za wyjątkiem tego, że w 1937 razem z kilkorgiem dzieci dołączyła do nazistowskiej partii NSDAP.

A. Gimm, Gotha, domena publiczna, via Wikimedia Commons

20 kwietnia 1896 w Koburgu poślubiła księcia Hohenlohe-Langenburg, Ernsta II, wnuka przyrodniej siostry królowej Victorii, księżniczki Feodory. Urodziło im się pięcioro dzieci:
⦁ Gotfried (późniejszy 8. książę Hohenlohe-Langenburg, mąż starszej siostry księcia Edynburga Philipa, księżniczki Margarity, mieli 6 dzieci)
⦁ Marie Melita (żony księcia Schleswig-Holstein Wilhelma Friedricha, mieli 4 dzieci)
⦁ Alexandra (nie wyszła za mąż, nie miała dzieci)
⦁ Irma (nie wyszła za mąż, nie miała dzieci)
⦁ Alfred (do końca życia pozostał kawalerem, nie miał dzieci)

Jej potomków znajdziemy więc w niemieckich rodzinach książęcych.


Beatrice Leopoldine Victoria i jej potomkowie

Czwarta córka i najmłodsze dziecko księcia i księżnej Edynburga przyszła na świat 20 kwietnia 1884 w Eastwell Park w hrabstwie Kent. Rodzina nazywała ją "Baby Bee".

Jeśli macie nadzieję, że po skandalach jej starszych sióstr Beatrice okaże się z nich wszystkich najrozsądniejsza i najmniej skłonna do kompromitujących afer, muszę Was niestety rozczarować, choć rzeczywiście, pod tym względem okazała się znacznie spokojniejsza.

Beatrice z Victorią Melitą. Eduard Uhlenhuth, domena publiczna

W 1902 poznała wielkiego księcia Michała Aleksandrowicza, młodszego brata cara Mikołaja II i wówczas jego potencjalnego następcę. Oboje się w sobie zakochali i wkrótce zaczęli ze sobą pisać. Nie mogli się niestety pobrać, Rosyjski Kościół Prawosławny stanowczo zabraniał małżeństw pomiędzy kuzynami pierwszego stopnia, a konserwatywny w tym względzie Mikołaj II nie zamierzał ustąpić. W listopadzie 1903 wielki książę napisał więc list do ukochanej, w którym wprost przyznał, że nie może się z nią ożenić, kończąc tym samym ich roczny związek. Beatrice ze złamanym sercem wysłano do Egiptu, mając nadzieję, że wyjazd jej pomoże, ale ta wciąż wysyłała do wielkiego księcia listy pełne wyrzutów aż do roku 1905.

Eduard Uhlenhuth, domena publiczna

Rozpoczęto także poszukiwania odpowiedniego kandydata do jej ręki. Początkowo mówiono, że wybrano dla niej króla Hiszpanii Alfonso XIII, ale to okazało się zwykłą plotką, kiedy poślubił jej kuzynkę, księżniczkę Victorię Eugenie. Na ich ślubie w 1906 Beatrice poznała Infanta Alfonsa:

Podczas uroczystego balu wuj Bearycze, wielki książę Włodzimierz, zapoznał ją z infantem Alfonsem (Alim) Orleańskim, kuzynem hiszpańskiego władcy. Ali, na poły Hiszpan, na poły Francuz, był synem infantki Eulalii, która tak zachwycała się odwiedzinami u Marii Aleksandrowny w Hvidøre. Eulalia, uchodząca w hiszpańskiej rodzinie królewskiej za czarną owcę, miała poglądy postępowe, a nawet dość radykalne. W wydanej w 1911 roku książce 'Au fil de la vie' wyszydzała "niemalże wszystkie konwenanse, jakie od urodzenia wpaja się przedstawicielom arystokracji", w tym odmawianie kobietom prawa do rozwodu. [...] Na balu weselnym wysokiego i blondwłosego Alego bez reszty oszołomiła uroda starszej o dwa lata, ciemnowłosej księżniczki. Poprosił Beę do tańca, a gdy znaleźli się już na parkiecie, zaskoczył ją propozycją: "Księżniczko, raczysz za mnie wyjść?". Romans nie rozkwitł od razu, niemniej oboje postanowili spotkań się ponownie. Maria Aleksandrowna polubiła nowego adoratora córki, który - poza wspaniałym rodowodem - wyróżniał się także wykształceniem i ogładą.

Fragment "Niezwykłe kobiety Romanowów. Od świetności do rewolucji" J. P. Gelardi

Hiszpański rząd spoglądał jednak na ten związek niezbyt przychylny okiem jako że Beatrice, inaczej niż Victoria Eugenie, nie chciała przejść na katolicyzm. Para jednak pobrała się 15 lipca 1909 w Koburgu w ceremonii zarówno protestanckiej, jak i katolickiej bez zgody króla Alfonso XIII, który w związku z tym pozbawił kuzyna tytułu, majątku i zakazał powrotu do Hiszpanii. Nowożeńcy mieszkali więc w Koburgu aż do 1912, kiedy król cofnął swój zakaz. Rok później Beatrice zdecydowała się dokonać konwersji na katolicyzm.

Atelier Elvira, domena publiczna, via Wikimedia Commons

Po powrocie do Madrytu, król Alfonso XIII, nieszczęśliwy w związku z Victorią Eną, miał ponoć czynić awanse do księżniczki Beatrice, ta jednak stanowczo odrzuciła jego względy, czego skutkiem było ponowne wygnanie pary, pod pretekstwem wysłania Infanta z misją do Szwajcarii. Niedługo po ich wyjeździe, krąg przyjaciół monarchy, którzy nie darzyli Beatrice sympatią, rozpuścił plotki, jakoby prawdziwym powodem jej wyjazdu było złe zachowanie. Inną przyczyną miało być ponoć proniemieckie nastawienie pary w czasie I wojny światowej.

Beatrice z najstarszym synem. Atelier Elvira, domena publiczna,
via Wikimedia Commons

Związek Beatrice i Alfonso okazał się udany, para miała trzech synów:
⦁ Alvaro Antonio Fernando Carlosa Felipe (6. księcia Galliery, poślubił Carlę Parodi-Delfino i miał z nią 4 dzieci)
⦁ Alvaro María Cristino Justo
⦁ Ataúlfo Alejandro Isabelo Carlosa

Źródło: wikipedia.org, historyandotherthoughts.blogspot.com, unofficialroyalty.com, historyinanhour.com, "Niezwykłe kobiety Romanowów. Od świetności do rewolucji" Julii P. Gelardi