Koronacje, intronizacje, inauguracje - Państwa Niemieckie

Proklamacja Cesarstwa Niemieckiego /Wikimedia

Święte Cesarstwo Rzymskie

Święte Cesarstwo Rzymskie powstało w 800 roku pod panowaniem Karola Wielkiego. Później cesarze byli koronowani przez papieża lub innych biskupów katolickich. Papieska koronacja była wymagana do uzyskania tytułu cesarskiego do 1508 roku, kiedy papież Juliusz II uznał prawo germańskich monarchów wybranych przez księcia-elektora do używania tytułu cesarskiego. Karl V został ostatnim koronowanym cesarzem przez papieża przez Klemensa VII w Bolonii w 1530 roku. Później, aż do upadku imperium w 1806 nie odbywały się żadne koronacje.Władcy po prostu ogłaszali się „Wybranym Cesarzem Rzymian” po ich wyborze i koronacji na króla niemieckiego, bez ostatecznej formalności, czyli cesarskiej koronacji przez papieża w Rzymie.

Koronacja cesarza Franza II /Wikimedia

Niemiecka ceremonia koronacyjna najpierw wymagała od elektorów spotkania we Frankfurcie pod przewodnictwem arcybiskupa-elekta z Moguncji, który formalnie wzywał elektorów i zawsze miał prawo do ostatniego głosowania. Po wybraniu kandydata nowy cesarz został zaprowadzony do galerii nad wejściem do chóru, gdzie siedział z wyborcami, gdy ogłoszono jego wybór. Sama koronacja na króla niemieckiego odbywała się następnego dnia.

Korona cesarska /Wikipedia

Nie jest jasne, która korona była używana podczas koronacji niemieckiej lub cesarskiej. Lord Twining sugeruje, że kiedy jeszcze w Aachen miała miejsce niemiecka koronacja królewska, zastosowano srebrną pozłacaną koronę na relikwiarzu Karola Wielkiego, ponieważ cesarska korona lub Reichskrone jest wykonana ze złota. Potwierdzają to średniowieczne źródła, które odnoszą się do żelaznej korony Włoch, srebrnej korony Niemiec i złotej korony Cesarstwa Rzymskiego. Twining wskazuje, że nie jest również jasne, jakiej korony użyto w Rzymie. Jedną z tych ostatnich, używaną na koronacji Friedricha II, może być zamknięta korona w stylu bizantyjskim, znaleziona w grobie jego matki Konstancji, w katedrze w Palermo. Mimo to, złota korona cesarska była zawsze używana i ostatecznie została zidentyfikowana jako korona Karola Wielkiego. 

Korona z Palermo, którą nosił Friedrich II /Wikipedia

Królestwo Prus i Cesarstwo Niemieckie

Król Wilhelm I został koronowany w 1861 roku na króla Prus, kilka lat przed powstaniem Cesarstwa Niemieckiego (1871). Został koronowany z wielką pompą, stając się pierwszym królem koronowanym w Prusach od czasu koronacji króla Friedricha I w 1701 roku. Warto wspomnieć, że znaczna liczba polityków była temu przeciwna. Wilhelm I wziął koronę własnymi rękami z ołtarza i sam się koronował, mówiąc, że otrzymuje koronę z rąk Boga. Te słowa miały być ostrzeżeniem dla pruskich konstytucjonalistów i liberałów.

Koronacja Wilhelma I /godsandfoolishgrandeur.blogspot.com

Król Prus był także cesarzem Niemiec od 1871 do 1918 roku. Chociaż wykonano projekt i model niemieckiej korony państwowej, nigdy nie wyprodukowano ostatecznej korony i żaden z trzech niemieckich cesarzy nie został formalnie koronowany.

Pruskie regalia królewskie /Wikimedia

Królestwo Bawarii

W 1806 roku niemieckie księstwo Bawarii zostało otrzymało status „królestwa”. Pierwszy monarcha, Maximilian I, zlecił zrobienie zestawu klejnotów koronnych dla upamiętnienia wzniesienia Bawarii do rangi królestwa. Jednak nie było ceremonii koronacji, a król nigdy publicznie nie nosił korony. Przeciwnie, była ona umieszczana na poduszce u jego stóp, podczas specjalnych okazji. Monarchia została zniesiona w 1918 roku.

Portret koronacyjny króla Maximiliana I /Wikimedia

Źródła: Wikipedia, The Royal Forums