 |
| Koronacja cesarzowej Josephine /assets.sutori.com |
Najważniejszym wydarzeniem dla monarchów była sakra nadająca mu szczególny status społeczny oraz przywileje o boskim pochodzeniu. Pierwszą z nich była sakra Pepina Krótkiego. Odbywały się w Notre-Dame de Reims, a monarchę koronował arcybiskup Reims.
 |
| i0.wp.com |
W czasie ceremonii sakry król składał rytualne przysięgi Kościołowi katolickiemu oraz Koronie francuskiej. Zobowiązywał się do walki z heretykami oraz zagwarantowania ludowi chrześcijańskiemu w jego kraju życia w pokoju, w tym zachowania dotychczasowego porządku społecznego.
Regalia koronacyjne, takie jak tron i berło Dagoberta I lub korona i miecz Karola Wielkiego, były przechowywane w bazylice Saint-Denis pod Paryżem, a instrumenty liturgiczne w Reims, takie jak Święta Ampulla (w której znajdował się olej do namaszczania) i Kielich. Królowe francuskie były koronowane razem z mężem w Reims lub samodzielnie w Sainte-Chapelle lub w opactwie St. Denis.
 |
| Tron Dagoberta użyty po raz ostatni podczas koronacji Napoleona I /wikimedia.org |
W późnym średniowieczu i we wczesnych czasach nowożytnych nowy król nie musiał być namaszczony, aby zostać uznanym za monarchę francuskiego. Miała miejsce jedynie proklamacja następującymi słowami: „Le Roi est mort, vive le Roi!” .
W średniowieczu królowie Francji postanowili, aby ich spadkobiercy byli koronowani za ich życia, aby uniknąć sporów o sukcesję. Ta praktyka została później przyjęta przez Angevina, króla Anglii i królów Węgier. Od momentu ich koronacji spadkobiercy byli uważani za młodszych królów (rex iunior), ale mieli niewielką władzę i nie byli uwzględniani jako oficjalni monarchowie. Szlachta nie przepadała za tym zwyczajem, ponieważ zmniejszała ich szansę skorzystania z ewentualnego sporu o sukcesję. Ostatnim koronowanym następcą tronu był przyszły francuski Philippe II.
 |
| Koronacja przyszłego Philippe'a II /wikimedia.org |
Podczas Pierwszego Cesarstwa Francuskiego cesarz Napoleon I i cesarzowa Josephine zostali
koronowani w grudniu 1804 roku. Był to niezwykle skomplikowany rytuał, któremu przewodniczył papież Pius VII w katedrze Notre Dame w Paryżu. Regalia zostały umieszczone na ołtarzu i pobłogosławione przez papieża, który następnie usiadł na tronie po lewej stronie ołtarza. Po tym papież trzykrotnie namaścił Napoleona. Nowy cesarz podobno ziewnął kilka razy podczas tego aktu i pod koniec ceremonii. Kulminacyjnym momentem nadszedł, gdy Napoleon zbliżył się do ołtarza, wziął koronę i położył ją na swojej głowie. Zamieniając to na wieniec laurowy wykonany w starożytnym stylu rzymskim, koronował swoją żonę, która uklękła przed nim. Sześć miesięcy później Napoleon został koronowany na króla Włoch w Mediolanie z Żelazną Koroną Lombardii.
 |
| Portret koronacyjny Napoleona I /wikimedia.org |
Cesarz Napoleon III postanowił nie organizować ceremonii koronacyjnej. Nakazał jednak stworzyć koronę dla jego żony, cesarzowej Eugenie, która pozostaje w posiadaniu rządu francuskiego.
 |
| Korona cesarzowej Eugenie /wikimedia.org |
Ostatnią francuską koronacją była koronacja Charlesa X w 1825 roku. Decyzja króla o zorganizowaniu ceremonii okazała się niepopularna wśród Francuzów, a Charles został ostatecznie obalony podczas rewolucji w 1830 roku. Rząd francuski rozpadł się i sprzedał większość francuskich klejnotów koronnych po 1875 roku, mając nadzieję na uniknięcie dalszej agitacji rojalistów przeciwko nowo odrestaurowanej republice.
 |
| Koronacja Charlesa X /Pinterest |
Źródła: The Royal Forums, Pinterest,
Menin, Nicolas. A Description of the Coronation of the Kings and Queens of France
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Publikując komentarz zgadzasz się na przetwarzanie Twoich danych osobowych, takich jak nazwa użytkownika czy adres e-mail, zgodnie z rozporządzeniem art. 6 ust. 1 lit. a RODO. Dane te są przetwarzane w celu opublikowania komentarza na blogu oraz do celów statystycznych.